درس هایم را می خوانم.
از صدای نخراشیده همسایه کمی می ترسم.
نکند.....
نکند.....
نکند سر در مغزم به صدایش در گنجینه گفتار گشاید......
دلم اینک
با تکانی که قلم بر سر کاغذ دارد کم کمک می لرزد.
نکند تا که پرستوی مهاجر برود....
تا که من خنجر رستم بکشم.....
جایگاهم بد نیست.....
کمکی درد دلی دارم و کم مرضی..
پر پرواز گشودم و پریدم ز قفس....
لیک شاید که در این سوزش سرما....
قفسم بهتر از الوده هوایی ایست ز شهر....
با خودم زمزمه کردم که الله بزرگ است.
الله بزرگ است بزرگ تر.....
کمی از خستگیم غمگین که چرا با نفس سرد سرم را می بندم....
تو نخواهی فهمید که چه در طول نگاهم می رقصد...
تو فقط واژه ی گنگی ز کلامی
که پر از پیچ و خم است می خوانی....
و من از حلقه ی مغزی که هزار درد دارد.....
تو نخوان قصه ی بی حوصلگی....
وای از درد هزارانه دل....
...................
هر گوشه گوشه ی مشهد صفای توست
امشب صفای حرم بر وفای توست
صدها هزار مشکل اگر واکنی کم است.
زیرا که شافی 2عالم، قبای توست(1)
.................
عمریست تو را صدا زنم،خود دانی هرلحظه تو را ندا دهم،خود دانی
گفتم که رهایی از خاک دهی یا نه؟ گفتی که کمی صبر،خدا خود دانی
////////////////
پ ن1:شعر هام زیاد بود برای شب میلاد امام رضا ولی این یکی رو زدم.
پ ن 2:شعر اولی بیشتر برای خودم بود و چیزی که عمرا سر ازش در بیارین
پ ن 3:این مطلب رو برای این گذاشتم قاسم که نمادی از درونم بود
پ ن 4: یکی دیگه از شعرام هست.
پ ن 5:نظر یادتون نره