لاله گلگون    رنگ خون     دست هایش سرخ    قد خمیده     واژگون  

وقناری که پرش زنجیر است.                                 وگلی نو که دگر پرپر شد.

باغبانی که دگر رفته از این شهر                                       لاله را دست قناری غزل خوان بسپرد.

دو سه تا غنچه ی سبز                لب دیوار نشستند

و چه شیون برپاست.          روی بام خانه          کسی از دور تماشگر این واقعه ی تلخ و حزین.

باغبان است  ولی دست به کاری نبرد.        چون که تقدیر خداوندی اوست.

وخدایی که در این نزدیکی است.

پای ان میخ سترگ

پای ان تن که حزین است به دستبند.

و درون  گلویی که دگر  تاب غم مادر نیست       وجگر سوخته ای که جگرش  زهرین است.       و تن خسته دخترکی گریان         که از امروز شروع غم دیرینش بود

   و خدایی که در این نزدیکی است

نرگسی در پی این لاله شکفت و نظر میکند اخر به زمین.

ونظر دارد و اما چه عجب منتقمی  ....

روز موعود که نزدیکتر از دیروز است.

و خدایی که همین نزدیکی است

----------------------------------------------

شهر خالیست       بیوه زن دست پسرش را به تبسم می گیرد               زنکی می خندد.

و نمی را که تمام نفسم میگیرد.                شهر خالیست  .    کو قناری که سراید غم دیرینش

آغلی را که شبانگاه به گرگی میزد.                    نفسم می گیرد.

شب چه تیره است و روزی که نفس گیر تنی بی باک است.  

خاک می لغزد و او همچو پری می افتد.          و چنین است مجازات صعود.

نفس پیرزنی بند دعای تو و توست.                    و جنونی که به خارای زند.

و چه نقشی است تبلورگر فردای درون                          و تجسم گر دیروز و شاید امروز

لب حوض گلی خندان است.                        و هرگز غم بی آبی نیست

تا که حوضش پر آب      و تن صاحب این خانه به جریان.

-----------------------------------------------

پ ن 1/ اولی که برای شهادت بود و دومی متنی بود که چند مدتی توی ذهنم بود.

انشالله همه ما مورد عنایت بی بی دو عالم باشیم و فردای قیامت جزء این الفاطمیون.

پ ن 2/ برداشت از این متن آزاد است. برداشت یعنی هر تفسیری دوست داشتی بکن.

یا علی