به نام خداوند جان آفرین حکیم سخن در زبان آفرین
سلام. هر چی فکر کردم از چی بنویسم موندم از چی بنویسم.
کلی ذهنم پره. شاید باور نکنین مثل جن زده ها راه که میرم و با خودم حرف میزنم هزار حرف برا گفتن دارم ولی وقتی میام پشت کامپیوتر میشینم و می خوام بنویسم هیچی یادم نمیاد.همون حس عجیب رو دارم اما نمی دونم چرا هیچ چیزی یادم نمیاد.
گفت بنده خدا رفت دکتر گفت :اقای دکتر موی سرم درد می کنه. دکتر گفت:غذا چی خوردی: گفت نون و یخ دکتر گفت: تو نه غذات غذاس نه دردت درده.
الان هم من نه غذام غذاست نه دردم درده.
خیلی دوست داشتم خیلی چیزا رو به خیلی کسا بگم ولی حیف نمیشه.
از فحش دادن بگیر تا درخدمتتیم.
درد دل چیز دیگه ایه.و فهمیدن یک درد دل سخت تره.
داشتم یه داستان جدید می نوشتم وسطاش که رسیدم دیدم خیلی سیاهه. اینقدر سیاه که خودم ازش بدم اومد.
میگن داستان ها همه یه جورایی به روهیات فرد تو اون زمان بر می گیرده ولی من کلا کسایی که می شناسنم می دونن که اینجوری نیستم ولی گاهی نمی دونم چرا دلم بدجوری می گیره.
خداییش ببینین شدم مثل بچه کوچیکا که یک ساعت حرف الکی می زنن:
متن زیر رو میزنم واسه خودم.
.
.
.
در این هوای سرد زمستان شهر دلم جز نور فروغ تو که روشن کند دلم
وای از وجود شرر در درون دلم
دردی درون سینه و جانی پر از شرر وای از نبود بودن من کی بود ضرر
وای از وجود شرر در درون دلم
بعد از هزار توی پر از تو که رد کنم بازم زداغ دیده توست ، سر کنم
وای از وجود شرر در درون دلم
گفتا که لیلی و مجنون ز شوق هم اتش زدند تمامی اعراب پر جنم
وای از وجود شرر در درون دلم
من را صنم چه صنم بر جمال دوست فریاد،آخر هستیست وایم چرا نزنم
وای از وجود شرر در درون دلم
گفتم که من تساهل کنم ز کارعشق وای از سکوت هزارم ،چرا، چه کنم
وای از وجود شرر در درون دلم
گفتم که چند خط تیره که کشیدم به عشق من هر دمی نثار روی عزیز دلم بکنم
وای از وجود شرر در درون دلم
