به نام خداوند جان آفرین حکیم سخن در زبان آفرین
سلام. هر چی فکر کردم از چی بنویسم موندم از چی بنویسم.
کلی ذهنم پره. شاید باور نکنین مثل جن زده ها راه که میرم و با خودم حرف میزنم هزار حرف برا گفتن دارم ولی وقتی میام پشت کامپیوتر میشینم و می خوام بنویسم هیچی یادم نمیاد.همون حس عجیب رو دارم اما نمی دونم چرا هیچ چیزی یادم نمیاد.
گفت بنده خدا رفت دکتر گفت :اقای دکتر موی سرم درد می کنه. دکتر گفت:غذا چی خوردی: گفت نون و یخ دکتر گفت: تو نه غذات غذاس نه دردت درده.
الان هم من نه غذام غذاست نه دردم درده.
خیلی دوست داشتم خیلی چیزا رو به خیلی کسا بگم ولی حیف نمیشه.
از فحش دادن بگیر تا درخدمتتیم.
درد دل چیز دیگه ایه.و فهمیدن یک درد دل سخت تره.
داشتم یه داستان جدید می نوشتم وسطاش که رسیدم دیدم خیلی سیاهه. اینقدر سیاه که خودم ازش بدم اومد.
میگن داستان ها همه یه جورایی به روهیات فرد تو اون زمان بر می گیرده ولی من کلا کسایی که می شناسنم می دونن که اینجوری نیستم ولی گاهی نمی دونم چرا دلم بدجوری می گیره.
خداییش ببینین شدم مثل بچه کوچیکا که یک ساعت حرف الکی می زنن:
متن زیر رو میزنم واسه خودم.
.
.
.
در این هوای سرد زمستان شهر دلم جز نور فروغ تو که روشن کند دلم
وای از وجود شرر در درون دلم
دردی درون سینه و جانی پر از شرر وای از نبود بودن من کی بود ضرر
وای از وجود شرر در درون دلم
بعد از هزار توی پر از تو که رد کنم بازم زداغ دیده توست ، سر کنم
وای از وجود شرر در درون دلم
گفتا که لیلی و مجنون ز شوق هم اتش زدند تمامی اعراب پر جنم
وای از وجود شرر در درون دلم
من را صنم چه صنم بر جمال دوست فریاد،آخر هستیست وایم چرا نزنم
وای از وجود شرر در درون دلم
گفتم که من تساهل کنم ز کارعشق وای از سکوت هزارم ،چرا، چه کنم
وای از وجود شرر در درون دلم
گفتم که چند خط تیره که کشیدم به عشق من هر دمی نثار روی عزیز دلم بکنم
وای از وجود شرر در درون دلم
سلام
بعد از 4ماه نفس گیر دوباره برگشتم اما ....
با اینکه کنکور تموم شده اما هنوز انگار دردی جونم رو گرفته . نمی دونم چیه. خیلی گیجم. نمی دونم ناراحتم. الکی الکی.شاید از این باشه که دیگه کاری ندارم بکنم و توی دانشگاه بی کارم. یا نه شاید اینکه اولین درس هایی که بعد از یه ترم مرخصی گرفتم افتادم با اساتیدی بود که از عجب های روزگارن و شاید اینکه وقتی اومدم دانشکده.........
وقتی رفتم دانشکده بعد از چند ماه تازه یاد رفقای قدیمی کردم.
تازه بود که یکهو درختهای کنار تک جاده ی دانشکده رو گواه گرفتم که پارچه های سیاه یادشون نره. شاید مجتمع فرهنگی رو گواه گرفتم که توی ماه رمضون برای انتقال اون وسایل با زبون روزه چقدر سختی کشیدم و یا شاید ........
اصلا می دونین شاید مال این بود که بی هدف شدم. همه کارهایی که دوست داشتم قبل از کنکور انجام بدم دیگه دوست ندارم. دیگه اصلا حال و حوصله ی کار فرهنگی کردن رو ندارم.شاید اصلا برای اینه که.............
شای برای اینه که وقتی پام گذاشتم توی دانشگاه هیچ وقت فکر نمی کردم که دچار هیج فراز و نشیبی بشم و شاید هیچ فکر نمی کردم بعد از اون همه فراز و نشیب دچار سکوت مردابی بشم
حسرت نبرم به خواب ان مرداب......
اصلا می دونین شاید خسته ام.....
از خودم ....
از دور و بری هام....
اصلا شاید دوست دارم که کمک مادرم ظرفای خونه رو بشورم تا اینکه کار فرهنگی کنم.....
نه بخند نه ناراحت شو.....
دوست داری تا اخرش بخون دوست نداری نخون......
اصلا هر چی دوست داری انجام بده.
این بمبست که انتها ندارد......
اصلا می دونین دوست دارم یه روز افتابی برم حرم و کلی دور حرم رو تمیز کنم.....
حرم شهدا...
بدون مزاحمت هیچ کسی....
اصلا دوست دارم حرم شهدا مال خودم باشه .....
هیچ کس نیاد تا اینکه همه ی حرفام رو بگم....
اما افسوس........
افسوس نه از اینکه نمی تونم همه حرفام رو بگم از اینکه هیچ وقت تنها باهاشون نتونستم حرف بزنم. حرف که نه داد بزنم و هر چی توی وجودمه تخلیه کنم.
اصلا می دونین چی شده ......
قاظی کردم....
اصلا اگه تا چند روز دیگه دیدین امبولانس دانشگاه صداش در اومد بدونین منو دارن می برن تیمارستان.....
نه بابا خنگ نیستم خودم رو بکشم تهش دیونه می شم.....
اصلا می دونین من........................................................................................م.
اصلا می دونین من .......................................................................................م.
اصلا می دونین من........................................................................................م.
.
.
.
.
