اخیرا تونستم 2 تا فیلم و یک کتاب رو تموم کنم. فیلم رو که می گم تقریبا حدود 6 ساعت فیلم بود.

اولین فیلمی که دیدم فیلم لئون بود.

فیلم از لحاظ استفاده از موسیقی متن و تناسب اوج گیری موسیقی صحنه ها و بازیگری ژان رنو و ناتالی پورتمن زیباست.

موسیقی متن گاهی بیننده رو در استرسی قرار می ده که منتظر صحنه ی بعدی و اوج صحنه می مونه.

البته به نظر من بازی ناتالی پورتمن در اون سن (واقعی )در نقشی که به قولی 18 سالگی است خیلی زود و نابجاست. چرا که 18 سالگی می تونست چهرا ای بزرگتر و رساتر داشته باشه.

همچنین عشق و صحنه عاشقی این دختر که با توجه به سن کم ، می تونه یه جورایی چسپوندن شخصیت ناتالی پورتمن به شخصیت ماتیلدا باشه.

جریان دارای 2 تناقضه.

1- شخصیت ناتالی پورتمن کوچک که بر جایگاه ماتیادای 18 ساله تکیه داده و ماتیلدای 18 ساله.

و عاشق شدن ماتیلدای کوچک به مرد 30 ساله.

2- لئون با بازی ژان رنو :

مردی که در حین خشونت دارای روحی عاطفی است.در صورتی که این جمع ناجور دو صفت می تونه خودش به نوعی فیلم رو تحت شعاء قرار بده.شخصیتی که به راحتی قتل انجام می ده اما در عین حال عاطفیست.

در این جا به نظر من لوک بسون سعی داره تا با جریان سازی عشق قبلی ژان رنو به طوری این تناقض رو حل کنه.

فیلم دوم: قلمرو بهشت (پادشاه بهشت) اثر اسکات

فیلم ریدلی اسکات هرچند ساخته شده برای مسلمان ها نیست اما به قول دکتر شاه حسینی اعتراف بزرگی است.

این اعتراف بزرگ مربوط به سومین دوره از جنگ های صلیبی است که در آن دوره صلاح الدین یکی از خلفای آن زمان مسلمانان بوده است.

در اروپا به دلیل اختلافات بین کلیسا و شوالیه ها و مردم ،پاپ ها سعی در آن دارند تا با ایجاد یک دشمن مشترک حواس ها را به سمت دیگری منحرف کنند و اتحادی ایجاد نمایند.

این فیلم اوج جوانمردی مسلمانان و تمایل آنان به صلح را نشان می دهد.

در این میان 50 دقیقه از صحنه های فیلم حذف شده است.این صحنه ها بیشتر مربوط به پیروزی مسلمانان و شکست مسیحیان بوده است.

 این فیلم به شدت مورد اعتراض سران دولت آمریکا بود.

طبق معمول همیشه دولت مردان و سیاستمداران سینمای دنیا سعی در این دارند که فیلم هایی که به سود جریان مسیحیت و آمریکاست را در اذهان عمومی مورد تقدیر قرار داده و لذا به همین واسطه است که اکثر منتقدان اسکار را جایزه ی سفارشی میدانند. مثال آن سقوط شاهین سیاه ریدلی اسکات که فیلمی سفارشی از اسکات بوده و در این فیلم سربازان آمریکایی برای نجات مردمی می روند که اهل سومالی و مسلمانند.داستان در روند ود با  نشان دادن جوانمردی این آمریکایی ها و  خشن و وحشی بودن سومالی ها سعی در تخریب مسلمانان دارد.منتقدان فیلم های بعدی مثل نجات سرباز رایان و دیگر فیلم های از این دست را ادامه دهنده راه اسکات می دانند.سینمای سلطه گر جهان این فیلم  را bold کرده و سعی دارد که این فیلم بر پادشاه بهشت سایه بیندازد.

در فیلم پادشاه بهشت در سکانس آخر تیبریاس(جرومی ایرونز) به بالین(اورلاند بلوم)  این نکته را که ما در ابتدا برای رضای خدا آمدیم و فهمیدیم که جنگ برای پول و ثروت بوده نه برای خدا تیر آخر را میزند. اما این از محدود دیالوگ ها نیست. جایی که بالین به صلاح الدین می گوید که وقتی مسیحیان برای گرفتن اینجا آمدند تمام مسلمانان را تکه پاره کردند و چه تظمینی هست که شما این کار را نکنید او می گوید که ما مسلمانیم.

در ابتدای این فیلم اورشلیم را سرزمین بخشش نشان می دهد ودر اخر فیلم بهانه ای برای جنگ طلبی پاپ و پادشاهان اورپایی.

جالب اینجاست که ویکی پدیا این فیلم را فیلمی تخیلی می نویسد.

در صورتی که در انتهای فیلم خود به جریان این فیلم و زمان تاریخی آن اشاره نموده است.

و باز هم می گم به قول دکتر شاه حسینی این فیلم هرچند برای مسلمانان ساخته نشده اما اعتراف بزرگی بوده است.

و در اخر:

کتاب طوفان دیگری در راه است .

این کتاب به نظر من در با مخلوط کردن واقعیت و فرضی محال که نه محال که شاید کم اتفاق سعی در به کار انداختن موتور داستان دارد.

زن فاحشه ای که در جریان یک تصمیم تمام زندگیش عوض می شود تا جایی که چشم برزخیش باز می شود.و پسری که از شدت شهوت جنسی در مراسم عروسی عاشق و نه عاشق که محسور این زن می شود و در نهایت با مش خجه که همان خدیجه ولی پور کلفت زینت که 10سال از زینت بزرگتر است ازدواج می کند.

و مردی که پاچه خوار بزرگان دربار بوده و بعد از انقلاب با توبه کردن به حاجی امین تبدیل می شود.

و نجوه شهادت کمال و تعریف چگونگی عالم بالا.

تداخل این داستان با حضور شهید چمران شاید بیشتر سعی در تقریب کردن داستان به ذهن بیننده با اوردن مصداق های ذهنی است.

اما به هر حال همزاد پنداری خواننده با این اثر به صورت خیلی سخت صورت می پذیرد.

به هر حال این کتاب به نظرم نتوانسته انچنان مثل بقیه کتاب های سید مهدی شجاعی حداقل از انسجام نوشتاری برخوردار باشه.

تا حدودی سعی دارد بعضی از مطالب اجتماعی را به خواننده بفهماند اما این موضوع باعث نمی شود که انسجام و واقعیت گرایی داستان کامل شود

.