آتشی خورده به چشمم که شب روز ندارم                    سخن از دوست نخوانم ، خبر از دوش ندارم

همه نومید شده اُم امیدم شب و روز                            تو بگو خواب ندارم که بوالله ندارم

موهم و حق و توهم همه در هم مانند                          بارالهه که دگر تاب ندارم که ندارم

ساحت ذهن توهم زده ام مسرور است                         لیک باید که بمانم که بدانم که نمانم

مهنت و حرمت و تهمت همه بر من باشد                      تو بگو باز نمانم که نمانم که نمانم

قصه ی من شده آن گرد حرم چرخ کثیف                       تو بگو باز بمانم که بمانم که بمانم

این حرم بود و بوَد نان و نمک را حرمت                         که تو خوانم و من از خویش نخوانم که نخوانم

حاجت ما ندهی هیچ نباشد غم و لیک                         تو مران حد به گناهم که ندارم که ندارم

شب پر سرد من و طاقت جان سوز نظر                         چشم بربندم و عمرا نتوانم نتوانم

خنده ی تلخ من از گریه غم انگیز تر است                      کام بستنن به خدایم نتوانم نتوانم 

////////////////////////////////////

پ ن 1/ من کلا نه می دونم وزن عروضی و از اینها چیه نه قائده شعر

تنها از شعر قافیه و ردیف رو می دونم که فکر نکنم تو همین چند بیت هم رعایت شده باشه اما نم تونم خودم رو مجبور کنم به خالی شدنم توی قالب

پ ن 2/ انشالله که بتونم با سلامتی برسم کربلا و حرم رو ببینم...

یا علی